Jeśli znalazłeś w sieci ciekawą informację lub komentarz, prześlij to do nas za pomocą poniższego formularza.
Ach, jaka szkoda, że prezes Jarosław Kaczyński nie poświęcił się dla Polski, nie poślubił Julii Tymoszenko i nie założył dynastii, pod której berłem Polska znowu rozciągnęłaby się od morza do morza! Wspominałem o tym już ponad rok temu, ale oczywiście głuche milczenie było mi odpowiedzią. Przez ten rok wiele na Ukrainie się zmieniło, jednak nie aż tyle, żeby ta okazja została utracona na zawsze. Przeciwnie – właśnie teraz ta możliwość ponownie nabiera rumieńców, z uwagi choćby na rozpoczynającą się na Ukrainie dintojrę między tamtejszymi grandziarza... to znaczy, pardon – jakimi tam znowu „grandziarzami”; nie żadnymi „grandziarzami”, tylko naszą najukochańszą duszeńką, panem prezydentem Piotrem Poroszenką, a grandziarzem, to znaczy – też nie wiadomo jeszcze czy „grandziarzem”, czy nadal naszą duszeńką, może nie najukochańszą, bo najukochańszą duszeńką jest oczywiście pan prezydent Poroszenko, potem – premier Arszenik Jaceniuk, później baptystowski kaznodzieja w Służbie Bezpieki, czyli Aleksander Tuczynow i dopiero potem – Igor Kołomyjski, do niedawna gubernator Dnieporopietrowska, w swoim czasie wypuszczonego mu w arendę przez premiera Arszenika.
Od wieków zarówno w Polce, jak i na świecie znana jest instytucja mecenasa kultury i sztuki. Wybitni artyści mogli tworzyć swoje dzieła dzięki wsparciu patronów. Na kartach historii chlubnie zapisało się zaangażowanie w rozwój twórczości artystycznej rodów włoskich czy władców epoki oświecenia. Obecnie zmieniła się forma, a poniekąd także rola mecenatu, jednak nadal służy on rozwojowi sztuki, krzewieniu kultury, trosce o zachowanie skarbów dziedzictwa narodowego i otwiera ludziom dostęp do efektów pracy artystów.
Istnienie i funkcjonowanie takich ludzi jak Igor Kołomyjski pokazuje jak problematyczna jest suwerenność rządu kijowskiego na ukraińskim terytorium. Ten rząd ukraiński to jest symbol oligarchii i oligarchów takich jak pan Poroszenko. Dzieją się tam dziwne rzeczy, które w żadnym wypadku nie dają się przedstawić w tak uproszczony w sposób, w jaki przedstawia się je w mediach głównego nurtu.
We wtorkowe popołudnie 28 marca 2015 roku w Radomiu odbyła się kolejna pikieta antyaborcyjna zorganizowana przez lokalną komórkę Fundacji Pro – Prawo do życia. Wszystko działo się na placu przed miejskim teatrem, w bezpośrednim sąsiedztwie galerii handlowej, w godzinach między 15 a 16.
Jezus Chrystus mógł wprawdzie wysłużyć nam zbawienie bez cierpienia, wiodąc na ziemi życie słodkie i przyjemne. Lecz stało się inaczej, jak mówi św. Paweł: On to zamiast radości, którą Mu obiecywano, przecierpiał krzyż (Hbr 12, 2). Wyrzekł się bogactw, przyjemności, ziemskich zaszczytów, wybierając życie ubogie oraz śmierć pełną bólu i zniewag. Dlaczego?
Przykre i uderzające świadectwo złożyła na łamach tygodnika "Wprost" Magdelana Kozak, pracująca na codzień jako lekarz ratunkowy. Wielkanoc coraz częściej kojarzy jej się z tym, że ludzie oddają swoich starych rodziców czy dziadków na przechowanie do szpitala. Po kilku lub kilkunastu dniach "leczenia", seniorzy powracają do domów.
Wielkanoc to dla Polaków obecnie przede wszystkim święta rodzinne – tak postrzega je największa grupa badanych (63 proc.). Dla mniej niż połowy ankietowanych (44 proc.) Święta Wielkanocne są głównie przeżyciem religijnym. Tyle samo traktuje je przede wszystkim jako miłą tradycję (44 proc.). Takie dane przynosi opublikowany dziś raport Centrum Badania Opinii Społecznej (CBOS).
Copyright © 2013 by PolskaKatolicka.pl - Aktualne wydarzenia w polityce, artykuły polityczne, wiadomości z Polski
